دهانه سازه های فضاکار
اجزای تشکیل دهانه سازه های فضاکار
یکی از عللی که باعث رواج استفادده از سازه های فضاکار شده است
مصالح و اجزای کم و ساده به کار رفته در ساخت و ساز ان نسبت به دیگر سازه های دیگر موجود می باشد
تعداد اعضا در این سازه ها کم بوده و نصب واحدها و جایگذاری انها بسیار ساده می باشد.
اجزای سازه ای به اجزایی گفته می شود که نقش باربری در سازه دارند
و فرایند اعمال عوامل و بارهای موثر ضمن تحمل بارهای وارده نقش انتقال انها را به زمین دارند.
هر سازه فضاکار شبکه ای متشکل از تعداد قابل توجهی از اجزای گوناگون است.
این اجزای را می توان با توجه به رفتار انها در مجموعه سازه به سه رده کلی اعضا اتصالات و تکیه گاه ها تقسیم کرد.
جهت پوشش سازه های فضاکار نیز پوشانه های متنوعی وجود دارد .
حد تغییر مکان
تغییر مکان های ناشی از شرایط بهره برداری سازه فضاکار باید در حد ارتجاعی باقی مانده است
و نباید به حالت ماندگار تبدیل گردند.
در مورد سازه های فاقد اهمیت ویژه و فاقد جرثقیل سقفی حد تغییر مکان تحت تاثیر ترکیب بارهای ثقلی در مواردیر که پوشانه ها آسیب نبینند
نباید از از جمله دلایل سازه ای گرایش به سمت فرم های ازاد می توان به بهینه کردن فرم سازه است
و مقاطع سازه ای و به تبع ان کاهش وزن سازه و اقتصادی تر شدن طرح اشاره کرد.
بدیهی است که کاهش وزن سازه عملکرد لرزه ای بهتراست
و همچنین کاهش وزن فونداسیون مورد نیاز را به همراه خواهد داشت.
می توان به این موضوع اذعان داشت که در بسیاری از موارد خارج شدن از فرم سازه ای منظم است
و مکعبی به سمت فرم سازه ای منظم و مکعبی به سمت فرم منحنی است
و ازاد حرکتی به سمت مصرف بهینه مصالح سازه ای بوده است.
به عنوان مثال می توان به تغییر دال به تیرچه هایمعمول و تغییر تیرچه های معمول به تیرچه های ایزوستاتیک اشاره کرد.
همچنین در موارد زیادی فرم خارجی سازه ای بلند مرتبه از حالت مکعب های بلند است
به سمت فرم های منحنی میل کرده تا بهینه ترین حالت را در مقابل نیروها داشته باشد.
و امکانات و اختیارات بیشتری را چه از نظر سازه ای و چه از نظر معماری به طراح می دهد.
البته تصمیم در مورد به کارگیری یک سازه فضاکار سه بعدی است
و یا یک سازه فضاکار که در یک جهت کار می کند.
بستگی به پلان ساختمان و همچنین محل قرارگیری تکیه گاه دارد.
مجموعه سازه اصلی پوشش دهنده سقف به وسله شبکه ای از پروفیل های فولادی معمول که به صورت منحنی در امده اند.
شاه تیرهای منحنی تیرهای اصلی را که در راستای محور طولی ساختمان قرار دارند نگه می دارند.
تیرهای ثانویه که نگه دارنده پوشش سقف می باشند
بر روی تیرهای اصلی قرار گرفتته اند.
ارایش پوشش خارجی نشان دهنده الگوی سازه ای زیرپوشش می باشد.
چرا کهد نمایشگر فرم موج دار هماهنگی است
که شاید نتوان به راحتی ان را با فرم های متداول هندسی منطبق کرد.
تکیه گاه های سازه فضاکار
پایداری کلی سازه ها در برابر کنش های وارده با عکس العمل تکیه گاه ها تامین می شود.
به عبارت دیگر تکیه گاه بخشی از سازه هستند که پایداری کلی سازه را تامین می نمایند.
تکیه گاه ها متناسب با قیودی که در برابر حرکت سازه ایجاد می کنند
دارا یا فاقد عکس العمل می باشند انتخاب محل تکیه گاه ها و نوع انها یا قیدی که هر تکیه گاه در برابر حرکت سازه ایجاد می کند
شرایط مرزی ماهیتی سیستم را تعریف می نماید
نو از این رو طراحی تکیه گاه ها از مباحث مهم طراحی مفهومی مجموعه سیستم سازه فضاکار به شمار می رود.
که علاوه بر موارد فوق دررفتار و دوام سازه اثر قابل توجهی خواهد داشت.
قرارگیری ستون ها و تکیه گاه ها در سازه های فضاکار از جممله مهمترین موضوعاتی است که در پایداری سازه نقش مهمی را ایفا می کند.
تکیه گاه های سازه فضاکار می توانند ارایش های مختلفی داشته باشند
که تا حد زیادی متاثر از طرح معماری و فرم پلان سازه می باشد.