عملکرد معماری سازه
به دلیل بزرگ بودن سازه های فضاکار این فرض که تمامر سازه به یک باره مورد اتش سوزی قرار بگیرد غیرواقعی است راه حل واقعی برای حفاظت شبکه های فضایی در مقابل اتش سوزی عایق کردن سازه و استفاده از پوشش های ورم کننده است که در مقابل هزینه بسیار بالایی خواهد داشت تاثیر گسیختگی و خرابی یک یا چند عضو بر خرابی تدریجی یک سازه فضایی تحت بارگذاری کمتر از بار سرویس بستگی به سطح بارگذای و درجه اهمیت عضو اسیب دیده دارد در اکثر موارد فقط اعضایی که مستقیما بر روی تکیه گاه قرار دارند بحرانی هستند و برای تامین حاشیه ایمنی کافی در طراحی اندازه این اعضا را یا متحمل شدن هزینه ناچیزی افزایش داد. از انجا که اعضای محیطی معمولا پیوستگی سازه های فضایی را تامین می کنند هر گونه صدمات احتمالی اعضای قطری بین شبکه فوقانی و تحتانی در اثر اتش سوزی و یا وقوع ب اعضایی غیر از اعضای اصلی فوق صرفا سبب ایجاد اسیب دیدگی موضعی در سازه می شود.