نصب سازه فضاکار
روش های ساخت و نصب سازه های فضاکار
فرایند ساخت سازه های فضاکار به طور کلی شامل ساخت
و آماده سازی اعضا، اجزا، پیونده ها و ادوات اتصال و در پایان انبار کردن، حمل و اتصال آنان به یکدیگر بر اساس نقشه های جزییات ساخت، بافت و نصب می باشد.
فرایند ساخت و بافت و نصب باید به گونه ای برنامه ریزی شود که با توجه به امکانات و تجهیزات و شیوه هایی که روند مطالعات طراحی پروژه تعیین گردیده اند،
مطابق مشخصات فنی طرح به طرح جامه عمل پوشانده شود.
بنابراین تاکید بر این نکته ضروری است که فرایند طراحی سازه نه تنها فرایندی قابل تفکیک از اقدامات عملی ساخت، بافت و نصب سازه نیست،
بلکه تعیین کننده فعالیت های گام به گام و روش های اجرای سازه می باشد.
اغلب در مرحله مطالعات طراحی، سازه به واحدها یا زیر مجموعه های قابل بافت تقسیم می شود
روش های مختلفی برای نصب شبکه های فضایی وجود دارد
و ممکن است در یک سازه بیش از یک روش استفاده شود.
در برخی موارد، نصب شبکه می تواند شامل بخش مهمی از هزینه کلی یک شبکه فضایی باشد،
بنابراین بسیار مهم است که موثرترین روش برای هر موقعیت انتخاب شود.
این مسئله یکی از زمینه هایی است که در آن شبکه فضایی مدولار ( یا واحدی ) مزیتی بر سیستم قطعه کوچک متشکل از اعضا و گره ها دارد
، زیرا هر مدول یک مجموعه از چندین عضو مجرد است، بنابراین تعداد اتصالات در سایت کاهش می یابد.
شیوه های بافت و جا به جایی
امروزه با پیشرفت روش های جا به جایی می توان قطعات سنگین و حجیم را به طور مطمئن جا به جا کرد
به این ترتیب در حالتی که ساخت و بافت در تراز پایین انجام شود،
شرایط ارضای ملزومات اقتصاد طرح و ایمنی ساخت به نحو مطلوب فراهم گردیده،
با امکان اعمال سیستم کنترل کیفیت آسان تر، دسترسی به کیفیت برتر نیز میسر می شود.
قطعه بندی برای ساخت و جا به جایی باید با توجه به امکانات در دسترس و پایداری و مقاومت هر قطعه در مراحل جا به جایی صورت گیرد.
در این بخش به نکاتی که باید در ارتباط با مسایل ساخت و نصب در طراحی مجموعه سازه فضاکار مورد نظر قرار گیرند، اشاره می شود.
1- نصب تمام مدول ها یا اعضای مجرد شبکه فضایی در یک سطح یا داربست موقت ( به طور معمول متحرک)،
در محل شکل دائمی آنها: این روش زمانی استفاده می شود
که جرثقیل با ظرفیت کافی در دسترس نباشد
و بتوان داربست مورد نیاز را تهیه کرد.
باید توجه داشت که استفاده از داربست مطلوب بسیار پر هزینه است
و این روش در واقع زمانی که راه حل دیگری ممکن نباشد، مورد استفاده قرار می گیرد.
2- تثبیت بخشی از سازه در موقعیت خود و بافت بقیه به صورت طره ای و با استفاده از پایه های موقت به ترتیبی که بخش های بافته شده به یکدیگر و به تکیه گاه های خود برسند.
3- تقسیم سازه با توجه به توان تجهیزات در دسترس به نوارها و یا بلوک های خود ایستا.
و یا به دلیل کمبود فضا امکان نصب کل شبکه روی زمین امکان پذیر نیست، استفاده می شود.
در این روش به دلیل اینکه امکان ادامه کار به صورت همزمان در زیر شبکه وجود دارد در راستای تسریع کل برنامه موثر است.
4- بافت کل شبکه در سطح زمین و رساندن
آن به موقعیت نهایی با استفاده از مجموعه ای از جرثقیل ها: این روش زمانی که سطح صاف و بدون مانع در مجاورت یا زیر محل نصب شبکه فضایی و دسترسی مناسب برای جرثقیل وجود داشته باشد استفاده می شود.
حتما باید سازه تحت اثر وزن خودش تحلیل شود
در این روش، زمانی که سیستم فضایی روی زمین اجرا می شود
نصب تاسیسات ساختمان و سطح بام بسیار ساده تر، ارزان تر و مطمئن تر است.
حفاظت در مقابل آب و هوا از زمانی که شبکه فضایی به موقعیت نهایی خود می رسد
امکان دارد و ادامه عملیات ساخت در زیر سازه فضایی در محیطی خشک و سایه امکان خواهد یافت.
در این روش جا به جایی افقی شبکه نیز تا اندازه ای قابل انجام است.
5- بافت کل شبکه
در موقعیت نهایی افقی خود با رواداری قابل پذیرش در تراز زمین و جا به جایی آن است
با استفاده از سیستمی از جک های مستقر بر برج های بالابر است
نیز برای استقرار جک ها استفاده کرد یا جک ها را بر روی پایه های موقت مستقر کرد.
6- نصب یک بخش یا تمام شبکه فضایی
این روش در پروژه هایی که سطح لازم برای برپایی به طور مستقیم شبکه فضایی وجود دارد،
اما دسترسی به جرثقیل متحرک امکان پذیر نیست، استفاده می شود.
اندازه کلی شبکه فضایی و یا موقعیت محل نصب، از جمله پارامترهایی هستند که باعث محدود شدن استفاده از جرثقیل می شوند.